Prolog

Ewidentnie brakowało tam miejsca dla mnie.
Każda uczelnia oczekuje czegoś od potencjalnej przyszłej uczennicy: ładnych oczu, pseudo dobrych wyników maturalnych i zgrabnych długich nóg; ewentualnie własnych prezerwatyw, żeby nauczyciele nie musieli wydawać fortuny.
Chyba nie było mnie na nie stać.

Pewnego ponurego, szarego i zwyczajnego dnia mój ojciec pobił matkę na śmierć. "Nie posiadanie samokontroli ze względu na upojenie alkoholowe". Traktuję to wydarzenie bez emocji, bo wypłukałam się z nich płacząc okrągły rok i lądując w zakładzie, o jakże przyjemnej nazwie, "dla osób nie radzących sobie z rzeczywistością". Prawda jest taka, że był to pieprzony psychiatryk z ludźmi tak chorymi, że nie było dla nich miejsca w społeczeństwie, więc odrzucono ich do jednego pudła z napisem: ŚMIECI.
Samotni.
Odrzuceni.
Ale żyją, istnieją, nie można się ich wyrzec. 
Wyciągnięta przez babkę znów znalazłam się w realności, wiedziałam jednak, że opuszczenie tego miejsca jest pomyłką.

Stałam z teczką, do której przyczepione było niezbyt udane zdjęcie portretowe mojej osoby, przed drzwiami SEKRETARIATU. 
"Nieznacznie nie zaprzeczę, że brak dokumentów nie pozwala ci opiekować się tymi osobami. Trzeba mieć dokumenty. Jeżeli jednak pozycja sprzątającej i pilnującej na dużych salach ci odpowiada, możesz u nas pracować" usłyszałam. Nieznaczne niezaprzeczenie wyrwało mi wyrastające skrzydła. Zgodziłam się jednak, bo jak podpowiadała mi chora ambicja, będę najlepszą "pilnującą" w tej instytucji. Nim wyszłam usłyszałam: "Zatańczysz z demonami skarbie, to będzie twój taniec z demonami".

Od autorki: No to oficjalnie startujemy. Z szablonem, zwiastunem i rękawem pełnym pomysłów.