I. 01.

Szła długim korytarzem którego kolor można byłoby określić jako... szary. Prawdopodobnie był szary ale dla Katherine było to pomieszanie bieli z brudem i brakiem higieny. Prowadziła ją tęga kobieta o rubensowskich kształtach.
 - Nie ociągaj się pokrako! - krzyknęła (była ona uosobieniem wyrozumiałości i dobroci). Doprowadziła Kate do czegoś na kształt recepcji, jeżeli można tak nazwać jakiekolwiek pomieszczenie w psychiatryku.
 - To nasz pokój socjalny. Dla pracowników. Pani Darkmind oprowadzi cię po tym budynku. Jutro... czyli drugiego lutego zaczynasz swoją pracę.
- Tak, domyśliłam się tego podpisując umowę. Swoją drogą ładne buty - spojrzała na "lekarskie" pantofle swojej szefowej. Ta obsypała ją wrogim wzrokiem.
 - Ty też takie będziesz miała. Radzę ci się oswoić z tym faktem - odburknęła nastraszając swoje brwi. Katherine miała przed oczami wesele rodziców i tekst "Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela". Najprawdopodobniej jej szefowa unikała kosmetyków jak ognia.
- Tak, wiem. Ale to od jutra. Drugiego lutego, dla ścisłości - uśmiechnęła się i położyła torbę na stole. - Pani nazywa się Darkmind? - zadała pytanie chudej kobiecie w podeszłym wieku siedzącej w kącie pokoju.
- Tak, złotko. Już cię zabieram w tę cudowną podróż. Najpierw daj mi skończyć kawę. W tym czasie oni jedzą śniadanie, więc nie ma ich w pokojach - uśmiechnęła się, ale jej wyraz twarzy świadczył o przemęczeniu. - Pani Hadum - spojrzała się na tęgą kobietę - jest pani oczekiwana w biurze przez prezesa jakiejś tam firmy. Mandy kazała przekazać.
- Cholera! Zapomniałam o tym. Pilnuj tej... smarkuli - po czym wyszła zostawiając po sobie nieprzyjemny zapach przepoconych ubrań.
- Milusia - odparła Katherine z ironią.
- Mówimy na nią Helga - roześmiała się pani Darkmind; stawała się dla Kate coraz bardziej przyjemną osobą. - Ma chyba z milion kotów i to ona tutaj jest psychiczna. A tak szczerze... Po co tu jesteś? Jesteś młoda, widziałam twoje wyniki maturalne... Po co ci to wszystko?
- Powiedzmy, że nie interesuje mnie nauka. Chciałabym pomagać innym ludziom. Tak już mam - uśmiechnęła się serdecznie do starszej kobiety.
 - Śliczna z ciebie dziewczynka. Spodobasz się naszym podopiecznym. Może nawet sprawisz, że ich życie będzie lepsze? Kto wie... wyglądasz na mądrą. No cóż - odłożyła kubek do zlewu po czym udała się w stronę drzwi - czas pójść w tańce, skarbie.
- Dlaczego to tak nazywacie?
- Nie rozumiem, złotko...
- Dlaczego mówicie, że praca tutaj to taniec z demonami?
 - Sama się przekonasz. Sama z nimi zatańczysz.
 - Nie uważa pani, że nazywanie tych ludzi demonami to przesada? W końcu oni też mają uczucia, wydaje mi się, że demony są ich pozbawione - poczuła lekkie ukłucie w sercu, nigdy nie myślała, że ktoś traktuje ją jako demona.
- Oj, złotko! Oni nie są demonami. To ty zatańczysz z demonami. Twoimi demonami. Pracując tu zdałam sobie sprawę jak błahe jest moje życie i jak bardzo złą osobą jestem. To oni mi to uświadomili. Są... tacy szczerzy, tacy bezpośredni. Wcale nie są źli. My jesteśmy źli bo zamknęliśmy ich w celach niczym w klatkach. Czym sobie na to zasłużyli?
- Ma pani rację... Chodźmy. Kobieta wpędziła Kate w psychiczne zakłopotanie; nagle wszystko wróciło niczym blask słońca. Wprowadziła ją do kolejnego korytarza. Tym razem dzieliły go co chwila drzwi. Wszystkie takie same. Stalowe z kratą u góry by można było obserwować pacjenta.
- Będziesz pracować na tym poziomie zakładu. Są tutaj osoby niestabilne psychicznie i emocjonalnie, ci, którzy się trochę zagubili. Nic nie powinno tu się dziać, ci ludzie są normalniejsi od nas.
 - Skoro są normalni, to dlaczego...
- Takie już zasady. Nie próbuj walczyć z "siłą wyższą" - mówiąc to pokazała na drzwi na końcu korytarza gdzie było biuro kierownika. Potem podeszła do pierwszych, najbliższych drzwi i zaczęła mówić: - To jest Sam West. Ma 52 lata. Trafił tu po śmierci żony. Nie potrafił sobie z tym poradzić, zaczął mylić sen z rzeczywistością. Nie okazuje oznak choroby zanim z nim nie porozmawiasz. Ciągle wydaje mu się że jego żona żyje. Biedaczek, gada z powietrzem i to na wiele tematów. Jest miłym gościem, nie powinien sprawiać problemu - Katherine spojrzała przez kratę i zobaczyła ciemnoskórego mężczyznę w podeszłym wieku. Uśmiechał się do ściany i coś do niej mówił. Kate poczuła, że do oczu napływają jej łzy. Dlaczego los jest tak okrutny? Dlaczego odbiera nam najważniejsze osoby w naszym życiu, te które są kluczem do naszego normalnego funkcjonowania? - Przejdźmy dalej - oznajmiła pani Darkmind - to jest Suzanne Hight. Ma 23 lata i jest dość... wyjątkowa. Została zamknięta za brak akceptacji dla świata.
- Co to znaczy? - zapytała zaciekawiona Katherine. Dziewczyna wyglądała dla niej jak normalna.
- To znaczy, że wkurwia mnie polityka, biznes i pierdolenie o pokoju na świecie - odezwała się ciemnowłosa dziewczyna, która nagle pojawiła się po drugiej stronie drzwi. - Miałam własne zdanie i zamknęli mnie w tym budynku, myśląc że jestem chora. Ale to wy jesteście chorzy... Wy wszyscy! - złapała się krat i zaczęła szarpać.
 - Tak okazuje swoją nienawiść do świata - odrzekła pani Darkmind i przeszła do kolejnych drzwi. Kate podeszła na bezpieczną odległość do Suzanne i cicho, aby nikt nie słyszał powiedziała:
- Chore jest to że tu jesteś - po czym odeszła na swoją przełożoną. Nie była w stanie dostrzec uśmiechu i wyrazu zdziwienia na twarzy ciemnowłosej dziewczyny.
- To jest Taylor Smith - wskazała na kolejny pokój. - Ma on 22 lata i jest całkiem fajny - szturchnęła Katherine w ramię i znacząco poruszyła brwiami. - Może cie poderwie - dodała cichym tonem. - Trafił tutaj bo czasami zdarzały mu się akty przemocy na swojej siostrze. Teraz się leczy i nikogo nie krzywdzi. Pewnie na dniach go stąd wypiszą. Chociaż... nic nie wiadomo. Katherine spojrzała przez kraty i zobaczyła niezwykle przystojnego blondyna o długich włosach. Jego chude ciało pokrywały liczne tatuaże, w nosie miał kolczyk. Wyglądał niczym gwiazdor z filmu o bandytach. Rozbudził w Kate zmysły, dlatego czym prędzej udała się za panią Darkmind. Ta prowadziła ją kolejno przez następnych podopiecznych. - A to jest pokój pust... Gabriel?! Co ty tutaj, do cholery jasnej, robisz?
Za kratami stał chłopak, na oko Katherine miał jakieś dwadzieścia parę lat. Miał blond włosy, które wykręcone były w każdą stronę. Każdy jego ruch wyglądał tak, jakby przechodził go prąd. Pod oczami miał wielki cienie, niczym namalowane spoczywały nad jego policzkami. Błękitność jego oczu dosięgła nawet odległą na wiele metrów Katherine która w jednym momencie chciała poznać go bliżej. Zrozumieć dlaczego tu jest. Jako jedyny wyglądał na osobę z prawdziwymi problemami psychicznymi, jego reakcje zaciekawiły Kate. Chciała podejść i go dotknąć niczym obiekt w zoo. Skarciła się za to myślenie i przywróciła do porządku, by nagle znów stać się nieobecną z powodu głosu, który usłyszała.
- Helga mnie tu zesłała z piekieł. Bo stwierdziła, że ona - tutaj wskazał na zdezorientowaną Katherine - potrzebuje mocniejszych przypadków.
- Eeee... Katherine, to jest Gabriel... nasz....
- Największy fan - dokończył za nią. - Siedzę tutaj z dziesięć lat i wciąż czekam aż rodzice mnie stąd odbiorą.
- Gabrielu, oni po ciebie nie wrócą, zrozum...
- ZAMKNIJ SIĘ! Wrócą, wciąż do cholery czekam! - zaczął krzyczeć, wstał i zbliżył się do krat. - A ty dziewczynko lepiej przemyśl to co robisz, bo zgotuję ci tutaj piekło. Piekło na ziemi.
Chyba nie wiesz, że jestem prawą ręką diabła, chłopcze.

 ~*~

 Od autorki: Nie wiem jak to się stało, ale mam już pierwszy rozdział. Jestem z niego nawet zadowolona, mimo że ciężko mi go było pisać. Ugh, mam nadzieję, że opowiadanie nie będzie Was nudzić. Jak już wspominałam: każdy rozdział to nowy dzień, dlatego też może czasami się wydać nudny. Gwarantuję Wam jednak, że warto go czytać, bo mam nadzieję, zrobię z tego coś na prawdę fajnego. Jeżeli jeszcze nie widziałeś, zapraszam do obejrzenia zwiastuna:


Chciałabym tylko zaznaczyć że każdy komentarz, nawet krótki motywuje mnie do pisania i do tego, by w ogóle coś robić w życiu (to tak dla małej informacji).